Najlepiej czuję się jako Pani domu, uwielbiam mój dom, lubię gotować, sprzątać i ustawiać po kątach różne bibeloty

Najlepiej czuję się jako Pani domu, uwielbiam mój dom, lubię gotować, sprzątać i ustawiać po kątach różne bibeloty

Mogłabym powiedzieć, że najbardziej komfortowa rola jest w domu, jednak nie do końca. O wiele bardziej odpowiada mi maska "Miłej, grzecznej i dobrej uczennicy". Tak długo mam tą maskę na sobie (5 dni w tygodniu), że staje się ona prawdziwa. Choć o niektórych uczniach czy nauczycielach mam różne zdanie, zdarza mi się rzucić na nich kilka obelg w myślach, czy pod nosem, ale mimo tego przywykłam do tej roli. Zbyt długo grana wypiera tą prawdziwą i zajmuje jej miejsce. Może jest ona sztuczna, ale po tak długim czasie staje się tą dominującą. Nie przeszkadza mi to i wolę wiele kwestii przemilczeć oraz zachować dla siebie, żeby nadal zachować te pozory milutkiej i grzecznej, bo tak jest mi łatwiej.

Mogłabym powiedzieć, że najbardziej komfortowa rola jest w domu, jednak nie do końca. O wiele bardziej odpowiada mi maska "Miłej, grzecznej i dobrej uczennicy". Tak długo mam tą maskę na sobie (5 dni w tygodniu), że staje się ona prawdziwa. Choć o niektórych uczniach czy nauczycielach mam różne zdanie, zdarza mi się rzucić na nich kilka obelg w myślach, czy pod nosem, ale...

Najlepiej czuję się, kiedy wracam do domu ze swojego miasta studenckiego i znajduję się w roli dziecka, córki. Jestem wtedy pewna, że mogę być sobą całkowicie, nie muszę grać ani udawać. Na chwilę zapominam o dorosłości, odpowiedzialności. Czuję się po prostu bezpieczna. W żadnej roli nie odnajduję się lepiej.

Najlepiej czuję się, kiedy wracam do domu ze swojego miasta studenckiego i znajduję się w roli dziecka, córki. Jestem wtedy pewna, że mogę być sobą całkowicie, nie muszę grać ani udawać. Na chwilę zapominam o dorosłości, odpowiedzialności. Czuję się po prostu bezpieczna. W żadnej roli nie odnajduję się lepiej.

Najlepiej czuję się sama ze sobą, nie odgrywając żadnej roli. Uwielbiam te beztroskie momenty, kiedy robię to, co rzeczywiście chcę i nie zaprzątam sobie głowy myślami, czy odpowiednio się zachowuje, co pomyślą o mnie inni itp. Gdybym jednak miała wybierać jakąś rolę, to zdecydowałabym się na rolę nauczycielki, jaką odgrywam w pracy. Dlaczego? Już w dzieciństwie postanowiłam, że kiedyś będę nauczała jakiegoś przedmiotu. Ulubiona zabawa to oczywiście zabawa w szkołę. Miałam tablicę, kredę, na tapczanie sadzałam lalki, misie, a czasami moją siostrę i z dużym zaangażowaniem i powagą ćwiczyłam tą życiową rolę. Wielokrotne próby sprawiły, że w rzeczywistości na klasowej scenie czuję się pewnie i bez tremy. Konspekty lekcji powodują, że jestem nie tylko aktorem, ale i reżyserem zajęć. Ta rola sprawia mi ogromną przyjemność i mogę w niej występować do końca życia.

Najlepiej czuję się sama ze sobą, nie odgrywając żadnej roli. Uwielbiam te beztroskie momenty, kiedy robię to, co rzeczywiście chcę i nie zaprzątam sobie głowy myślami, czy odpowiednio się zachowuje, co pomyślą o mnie inni itp. Gdybym jednak miała wybierać jakąś rolę, to zdecydowałabym się na rolę nauczycielki, jaką odgrywam w pracy. Dlaczego? Już w dzieciństwie...

Może to dziwne ale najlepiej czuję się w roli córki. Wiem wtedy że mogę być sobą, rodzice mnie znają, doradzą wrazie problemu. A co najważniejsze czuję się kochana i potrzebna!

Może to dziwne ale najlepiej czuję się w roli córki. Wiem wtedy że mogę być sobą, rodzice mnie znają, doradzą wrazie problemu. A co najważniejsze czuję się kochana i potrzebna!

Kiedy słyszymy o rolach narzuconych przez społeczeństwo, rodzi się w nas bunt. Chcemy tylko i wyłącznie być sobą. Jednorodną niepodzielną osobowością. Zawsze i wszędzie. Ale jeśli się zastanowimy, to wcześniej czy później dojdziemy do wniosku, że to jest niemożliwe.
Córka, siostra, bibliotekarka, żona, przyjaciółka, klientka supermarketu, czytelniczka, uczestniczka konkursu, ciocia, sąsiadka, itd. to JA. Jestem sumą ich wszystkich. W każdej roli trochę inna, w każdej roli jestem sobą. Jeśli ktoś zna mnie jako bibliotekarkę, to nie zna mnie prawie wcale. Muszę być profesjonalna, nie mogę płakać, nie mogę się złościć, a cierpliwość muszę mieć wręcz anielską. Ten ktoś nie widzi, jak klnę nad rozbitym talerzem. Czy wobec tego jestem kłamcą? Przecież jako bibliotekarka, nie będę szeptać czytelnikowi czułych słów zarezerwowanych dla roli żony, ani urządzać biegów wokół stołu, które zdarzają mi się w roli cioci. Uwielbiam wszystkie swoje „maski”, bo jeśli ktoś by się mocno przyjrzał, to w każdej zobaczyłby kilka takich samych elementów a jednocześnie zawsze coś nowego.
Nie mam ulubionej roli, chociaż rola uczestniczki konkursu jest z nich najbardziej ekscytująca ;) i w tym momencie jedyna. Zaraz wracam do roli… lepiej nie mówić, bo szef się wścieknie, ups!

Kiedy słyszymy o rolach narzuconych przez społeczeństwo, rodzi się w nas bunt. Chcemy tylko i wyłącznie być sobą. Jednorodną niepodzielną osobowością. Zawsze i wszędzie. Ale jeśli się zastanowimy, to wcześniej czy później dojdziemy do wniosku, że to jest niemożliwe.
Córka, siostra, bibliotekarka, żona, przyjaciółka, klientka supermarketu, czytelniczka, uczestniczka...

Każda z moich masek jest częścią mnie, każda z nich ma pewne cechy, które posiadam. Można powiedzieć, że mam parę twarzy na różne okazje, ale któż ich nie ma? Mimo wszystko najlepiej się czuje w roli studentki w obcym dla mnie mieście. Idąc na wydział nakładam maskę miłej i sympatycznej dziewczyny. Sytuacja, gdy rozmawiam ze znajomymi, którzy nie znają mojej historii jest dla mnie wręcz komfortowa. Są to rozmowy na temat studiów, zainteresowań, spędzania czasu wolnego. To co najbardziej lubię w tej masce, to to, że ludzie mnie dopiero poznają, nie wiedzą o mnie nic. Poznają mnie, taką jaką jestem, a nie przez pryzmat dawnych czasów.

Każda z moich masek jest częścią mnie, każda z nich ma pewne cechy, które posiadam. Można powiedzieć, że mam parę twarzy na różne okazje, ale któż ich nie ma? Mimo wszystko najlepiej się czuje w roli studentki w obcym dla mnie mieście. Idąc na wydział nakładam maskę miłej i sympatycznej dziewczyny. Sytuacja, gdy rozmawiam ze znajomymi, którzy nie znają mojej historii jest...

-O co Ci chodzi?- popatrzyłam na niego zaskoczona. To było nasze trzecie spotkanie, a on był oczarowany. Cóż, mogę być nieskromna, ale jestem dość inteligentną, zabawną dziewczyną. Mogę się podobać.
-Chciałbym poznać prawdziwą Ciebie.- popatrzył mi w oczy, a ja zastanawiałam się czy to nie przypadkiem wariat.
-W dalszym ciągu nie rozumiem. A to podobno kobiety są niepojęte.- uśmiechnęłam się.
-Wiesz, widzę tu piękną, seksowną, złośliwą, uroczą, pewną siebie, inteligentną babkę. Ale to pozór. W Twoich oczach i gestach widzę, że udajesz. W Twoich wypowiedziach skrywa się dziewczynka, która boi się ujawnić, stanąć w prawdzie. Jesteś cudwona i chcę poznać Ciebie bez otoczki.
Jakie trafne słowa. Już w liceum stworzyłam sobie maskę i pilnowałam, by każdy ja znał. Nie lubiłam okazywać emocji i uczuć, to słabość. Ale w jego uśmiechu zobaczyłam coś co sprawiło, że postanowiłam mu zaufać i porzucić wygodną pozę.
-Uwielbiam komedie romantyczne i czekoladę z orzechami... To musisz wiedzieć na dobry początek.

-O co Ci chodzi?- popatrzyłam na niego zaskoczona. To było nasze trzecie spotkanie, a on był oczarowany. Cóż, mogę być nieskromna, ale jestem dość inteligentną, zabawną dziewczyną. Mogę się podobać.
-Chciałbym poznać prawdziwą Ciebie.- popatrzył mi w oczy, a ja zastanawiałam się czy to nie przypadkiem wariat.
-W dalszym ciągu nie rozumiem. A to podobno kobiety są...